Study UK :25 Deliverer คนส่งของ

 "เรากำลังถือความสุขไปให้ลูกค้า" 

ก็มาทำงานที่ร้านอาหารอีกร้านนึงก็เป็น คนส่งของด้วยอ่านะ ผมเองก็อยากจะลองเขียนแบบนิยายดูน่ะ ผมเองก็ได้รับกระดาษในเล็กๆ ใบนึง แล้วก็แผนที่ มาพร้อมกับกระเป๋าส่งของที่ใส่อาหารมาด้วย แล้วการเดินทางเพื่อไปส่งอาหารก็เริ่มต้นขึ้น แตนแต่นแต้น



เมื่อผมออกจากร้านอันแสนอบอุ่นจากเตาไฟแล้วความร้อนจากตู้นเย็น ลมหวานก็พัดเข้ามาในร้านิดหน่อยช่วงที่ผมเปิดประตู มันหนาวมาก ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ต้องยิ้มเอาไว้ เพื่อให้ลูกค้าเห็นเรา แล้วรู้สึกดี ก็นะ คงไม่มีใครอยากเห็นพนักงานหน้าบูดบึ้งตลอดเวลาหรอก

เดินออกมาจากร้าน หิ้วกระเป๋าที่มีไออุ่นจากอาหารร้อนๆ มีกลิ่นหอมเครื่องเทศจากอาหารออกมาให้ได้ดมกัน ผมก็เริ่มเดินทางโดยไปตามถนนที่อยู่ในแผนที่ ที่มีอยู่ในมือ ก็ค่อยๆเดินไปตามเส้นทางที่คิดเอาไว้  เพื่อมุ่งหน้าเอาอาหารให้กับคุณ customer ที่รออยู่ในปลายทางของแผนที่

ผมเดินทางมาเรื่อยๆ ลมหนาวก็พัดมาเอื่อยๆ เส้นทางก็มืดๆ มีแสงร่ำไรจากโคมไฟข้างถนนเป็นระยะ ให้พอมองเห็นว่ามีใครอยู่หรือเปล่า อากาศก็เย็นอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ตัวผมก็เริ่มเย็นลงทุกที ความอบอุ่นมันค่อยๆจางหายไปกับลมหนาวที่พัดมาแทนตลอดเวลา

ผมก็เดินทางไปเรื่อยๆ ผ่านผู้คนที่เดินไปมาที่มีน้อยนิดนับคนได้ แต่ละคนก็ไม่สนใจกันหรอ เดินๆก้มหน้าก้มตาไป ผมก็เดินหลบคนที่เดินผ่านไป ไม่มีใครสนใจใครกันหรอก ก็แค่เดินผ่านเท่านั้นเอง

อากาศที่หนาวเหน็บก็เริ่มทำให้ผมเย็นมือ ถุงมือก็ไม่ได้ติดมาด้วย ลมที่พัดมาโดนหน้าก็เย็นไปหมด อากาศที่หายใจออกมาก็เป็นไอสีขาวตลอดเวลาที่หายใจออก เหมือนควันที่พุ่งออกจากหน้าเราเรื่อยๆ

ผมเดินมาตามทางก็เห็นร้านบาร์ขายเหล้าอยู่ข้างทาง ก็เห็นคนด้านในนั่งกันอย่างมีความสุข ดื่มเหล้าไป ฟังเพลงไป บ้างก็ออกมาด้านนอกมารับลมเย็น บ้างก็เต้นแร้งเต้นกาอะไรไม่รู้ บ้างก็จีบคนนู้นคนนี้ ไร้สาระกันไป ในห้องที่อบอุ่นน่าสบาย แต่ผมกับยืนรับลมหนาวอยู่ด้านนอกตามลำพัง ไม่มีอะไรนอกจากร่างกายที่ค่อยๆเย็นลง เย็นลง

ผมเริ่มรู้สึกชาที่ปลายนิ้วที่โดยความเย็นพัดอยู่ตลอดเวลา และชามากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามขยับนิ๊วมือไปตามที่คิด แต่มันช้าลงและไม่ไปตามที่ต้องการ ผมเดินไปดูมือตัวเองไปพลาง แล้วก็หยุดพัก เอาของวางไปบนพื้น แล้วก็เอามือมาแนบไว้ที่คอ มันอุ่นเหลือเกิน

ผมเดินไปเรื่อยๆ ผ่านความหนาวที่นึง มาเจอกับอีกที่นึง ไม่ว่าที่ไหนก็หนาวทั้งนั้น สักพักก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเบาๆ เท้าทั้งสองข้างค่อยๆเลือนหายไป เหมือนกับว่ามันไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว มันแค่ติดอยู่กับผม  มันเดินไปอย่างไม่หยุด ก้าวซ้ายขวาสลับกันตลอดเวลา แต่ผมไม่ได้ควบคุมมันแล้ว มันไปของมันเอง เข่าที่เคยปวด ก็เลือนหายไป เท้าที่เคยเจ็บ ก็ไม่มีอีกแล้ว เหลืออยู่ไม่กี่อย่างที่ผมยังรู้สึกได้

ผมเดินไปผ่านบ้านคนมากมาย เห็นบางบ้านมีคนนั่งกินข้าวด้วยกัน คุยกันอย่างมีความสุขในช่วงเวลาที่อบอุ่น ผมเดินไปมองไปยิ้มไปที่เห็นคนมีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันในที่อบอุ่น ไม่ต้องเดินท่ามกลางความเย็นที่กลั่นตัวออกมาอยู่ตลอดเวลา ผมเห็นแล้วก็ดีใจแทนด้วย

ผมพยายามรีบเดินไปให้ถึงบ้านลูกค้าเร็วๆ เพราะทุกคนคงตั้งหน้าตั้งตารอคอยอาหารที่ผมกำลังมาส่งให้ แล้วก็ไม่อยากให้มันเย็นเหมือนที่ร่างกายที่มันเย็นลงทุกขณะ ไม่ว่าจะทางตรงทางโค้ง แต่ยังไง ลูกค้าก็เป็นที่หนึ่งเสมอ

เมื่อผมมาถึงถนนที่ลูกค้ารออยู่ ผมก็เริ่มที่จะหาป้ายบ้านเลขที่ บ้านลูกค้าอยู่ร้อยกว่า แต่ผมเห็นบ้านเลขที่30กว่าๆเท่านั้นเอง ผมก็เดินไปตามถนน เห็นร้านขายของทางกำลังปิดร้านอยู่ ค่อยเก็บของเข้าร้านไปแล้วปิดไฟหายไป คนที่เดินผ่านไปมาก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆจนไม่มีใครบนท้องถนน ความหนาวเย็นก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ผมเดินอยู่ท่ามกลางย้านผู้คนที่มีไฟเปิดทุกห้อง แต่ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงรองเท้าขูดกับพื้นที่ดังมาจากผมคนเดียวเท่านั้น

ระยะมันไกลมาก อากาศที่หนาวจนเข้ามาในหัวทำให้ผมนึกอะไรไม่ออกนอกจากว่า ผมต้องเอาอาหารไปให้ลูกค้าที่รออยู่ ได้รับประทานกันอย่างมีความสุข ผมคิดอยู่เสมอว่า "เรากำลังถือความสุขไปให้ลูกค้า" ไม่จำไม่จำเป็นต้องให้ลูกค้ารู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร แค่ของให้ลูกค้ามีความสุขจากของที่เราถือไปให้ลูกค้าก็พอ

ระหว่างทางก็มีรถมอเตอร์ไซด์วิ่งผ่านมา ก็เป็นคนส่งของเหมือนกับผม แค่ต่างกันที่ว่า เขามีรถ แต่ผมเดิน เท่านั้นเอง เขาก็วิ่งผ่านผมไป แล้วก็ค่อยๆหายไปในความมืดด้านหน้าผม ทิ้งผมเดินไว้กลางถนนอยู่คนเดียว เสียงเครื่องที่ดังก็ค่อยๆหายไปตามกัน

ในที่สุด ผมก็มาถึงบ้านลูกค้า ผมค่อยๆดันเหล็กประตูบ้านเย็นๆ เพื่อเข้าไปในบ้าน ที่มีเสียงดังออกมานอกบ้านนิดหน่อย คงจัดปาร์ตี้กันอยู่ ผมเองก็กดกริ่งแล้วก็รออยู่ที่หน้าบ้าน สักพักประตูบ้านก็เปิดมาพร้อมกับไออ่นมากระทบที่ตัวผม เขาก็รีบมาหยิบของที่สั่งไป แล้วก็ให้ทิปมานิดหน่อยก่อนที่จะปิดประตูนั้นลงไปพร้อมกับความอบอุ่นที่หายไป ส่วนผมเองก็ต้องเดินกลับไปทำงานต่อตามทางที่เดินมา...