Study UK :11 ลาก่อนประเทศไทย

กระเป๋าใหญ่

วันที่ไปก็มีพี่สาว 2 คนโบกมือลาก่อนที่จะหายไปในตอนเช้า เพราะมีธุระที่ต้องไปทำงานตอนเย็น ก็เลยไม่ได้ไปส่ง ก็เหลือแค่ พ่อแม่แฟน ที่ไปส่งเท่านั้นล่ะ ส่วนเพื่อนก็ไม่ได้อยากให้มาส่ง กลัวจะลำบาก เพราะไปตอนตี 1



วันที่ 10 ตอนเช้าก็ตอนมาจัดกระเป๋าอีกรอบนึง ก็เอาของที่ซื้อมาจากประตูน้ำมาใส่เพิ่ม แล้วก็รู้ว่า กระเป๋าปิดไม่ได้ ก็เลยต้องรื้อมาจัดให้ดีขึ้นอีก และก็พ่อก็จัดการเอาตัวกระทืบปิดกระเป๋าเลย พอปิดได้ก็รู้ตัวว่า ยังเอาเข้าไม่หมด ก็เลยช่างมันเถอะ เอาใส่กระเป๋าเล็กขึ้นเครื่องก็ได้ ชิ

ก็หลังจากนั้นก็ได้ไปกินอาหารญี่ปุ่นกับพ่อแม่อีกครั้งนึง จนแฟนมาหาหลังเลิกงานมาก็ไปกินกันอีกรอบ เพราะส่วนตัวชอบอาหารญี่ปุ่นมาก ไม่รู้ว่าชอบได้ยังไง เพราะหลังๆมาก็กินอาหารณี่ปุ่น ดูการ์ตูนณี่ปุ่น ฟังเพลงญี่ปุ่น แต่แฟนดันไม่ใช่ญี่ปุ่นอ่า อิอิ

ก็ไปกินอาหารรอบนี้คงเป็นรอยสุดท้ายในปีนี้ ที่จะได้กินอะไรแพงๆ เพราะกะว่าจะไปหากินถูกๆ ทำอาหารเองที่นู้น จะได้ประหยัดหน่อย เพราะกะว่าจำทำงานหาตังค์ ใข้ อิอิ ทำงานโง่ๆ แต่ค่าแรงแพงโครตๆ

หลังจากนั้นก็กลับมาบ้านรอไปสนามบินพร้อมขนม สโนเค้กเฟรชครีม และ เครปกล้วยหอม จาก ยามาซากิ ก็อร่อยก่อนไปอีกรอบที่บ้าน (ชอบมาก อยากให้ลอง แต่คิดดีๆ ราคามันแพงไปหน่อย)

เครปกล้วยหอม ใครอยากกินบอก เดียวพาไปซื้อแล้วผมขอส่วนแบ่ง

สโนเค็กเฟรชครีม ชื่อยากมา เวลากินก็ยาก แต่อาย่อย

ว่าแล้วกินเลย

กลับมานั่งรอเวลาไป พึ่งรู้สึก เหงาๆ เพราะต้องไปอยู่ที่นู้น ครั้งแรก แต่ก็ไม่เป็นไร เน็ต ช่วยคายเหงาได้ อิอิ เปิดเวปโป๊ก่อนเลย

สภาพแม่แมวน้ำก่อนไป

ท่านพ่อ ป่วยแล้วยังไม่ยอมพัก หุหุ

อีกรูปกับแฟน

คิดเอาเอง

แล้วก็ถึงเวลาไป ก็ไปโดนรถส่วนตัว ฝนตกหนักมาก กลัวว่าเครื่องบินจะขึ้นไม่ได้ด้วยล่ะ เสียวๆอยู่เหมือนกัน แต่ก็มาถึงก่อนเวลาเกือบ ครึ่งชั่วโมงที่นัดเอาไว้กับพี่ที่ JSR ก็ไม่เป็นไร เดินไปถ่ายรูปไป แล้วพอพี่เขามาถึง ก็ถ่ายรูปกับครอบครัว กับพี่ กับแฟน แล้วก็เอากระเป๋าไปเช็คอิน

ฝนอย่างหนักเลย

ลืมร่มครับ ที่อังกฤษ ฝนตก 300 วันต่อปี หรือ 1 สัปดาห์ แดดออก วันนึงเอง พ่อก็วิ่งขากระแพกๆ ไปเอามาให้ (เข่าไม่ค่อยดี) แล้วก็ร่ำลากันตรงนั้นเลย แต่ก็ขำนะครับ พอผมไปพบอีกครอบครัวนึงเห็นร้องไห้กันเลย แต่บ้านผมเฉยๆ เหมือนไปพรุ่งนี้กลับ  แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ชอบบรรยากาศเศร้าๆ แล้วก็ลา พี่อ้นกับพี่อีกคนนึงจาก JSR ด้วยก่อนที่จะไป

ไม่รู้ใครมันดีไซล์ แอร์ พัดลม แล้วก็ลำโพง คิดได้ไง นึกว่าที่รวจคนขโมยของตามห้างซะอีก

ตารางเครื่องขึ้น

ตกลงใครไปหว่า

ถ่ายกันหน่อย

พี่อ้นแห่ง JSR

รูปคู่รูปสุดท้ายของปีนี้

และแล้วผมก็มากับพี่ กิ๊บ ซึ่งก็ต้องขึ้นเครื่องบินเดียวกัน เพราะไปที่เดียวกัน ก็ดีที่มีเพื่อนมาด้วย ก็ไปตรวจคนออกจากเมืองนานนิดหน่อย แล้วก็มีปัญหาด้วย เพราะผมเขียนตัวออกจากเมืองไม่ครบ แต่ก็ไม่อะไรมากเพราะคุยกันรู้เรื่องอยู่แล้ว แถมหัวเราะอีก พี่ที่ตามมางงเลยครับ หัวเราะอะไรกัน นอกจากนั้นยังบังเอิณเจอคนที่เคยไปเรียนพิเศษที่เดียวกันอีก 3 คนด้วย พวกนั้นไปแคนนาดา ไปก่อนเราอีก แต่พ่อผมไล่มาเช็คอินเร็วๆอ่า

พี่กิ๊บ

แล้วก็ผ่านมาทีตัวตรวจกระเป๋า โดยต้องเอาของที่ถือใส่ตะกร้าก่อน แล้วเดินผ่านเครื่องแสกนได้ แต่ต้องไม่มีโลหะเลยนะ เพราะไม่งั้นเครื่องแสกนมันร้อง ก็ต้องไปถอดออกใหม่ ผมไม่มีอะไรเลยก็เลยเดินมาได้สบาย พี่กิ๊บถอดเข็ดขัด ส่วนคนหน้าผม ถอดรองเท้า เข็ดขัด เสื้อนอก โชคดีไม่ถอดหมดนะ แล้วแบบนี้คนใส่บราที่มีเหล็กจะเป็นยังไงนะ อยากรู้จัง อิอิ

หลังจากนั้นก็ไปที่ประตูทางเข้าเครื่องบิน ก็จะมีศูยน์กลางค้าของ King Power ซึ่งเปิดขายอยู่โดยพิเศษที่ว่า ไม่มีภาษี แต่ผมดูๆไปแล้ว มันแพงว่าของมีภาษีอีกมั้ง แต่ก็ดีนะที่มีให้ชิมฟรี เพราะปกติเวลาเครื่องขึ้น ผมวิ่งไปชิมฟรีทั่วเลย แต่มากับพี่กิ๊บเลยเกรงใจ

ก่อนขึ้นเครื่องก็โทรไปหาเพื่อนคุยอื่นนิดหน่อย ก็มีที่นอนไปแล้ว ขึ้นวอด แล้วก็ปิดเครื่องอ่ะนะ ก็ลากันนิดหน่อย เพราะแปปๆเดียวก็กลับแล้ว ไม่นานมากหรอก แล้วก็คุยกับพ่อแม่ และแฟน ก่อนที่จะขึ้นเครื่อง

เพราะขึ้นเครื่องแล้ว ที่ผมโชคดีที่ว่าไม่มีใครนั่งข้างๆ สบายเลย แล้วก็นั่งติดหน้าต่างด้วย ดูฝนตกพร่ำๆ แล้วก็คิดว่าจะเอายังไงหลังจากที่ไปอยู่ที่นู้นแล้ว รู้สึกเหงาๆนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร พอเครื่องขึ้นแล้วก็มีน้ำ อาหารมาให้ ก็ไม่อยากกินน้ำเยอะ กลัวปวด ขี้เกียจออกไปเข้าห้องน้ำ เพราะต้องให้คนข้างๆลุกให้ด้วย แถมยังเป็นคนฝรั่งด้วย

หน้าเซงเพรารู้สึกคัดจมูกนิดหน่อย

แล้วผมก็เลือกกินนืดหน่อย มีอาหารไทย ข้าวสวยราดผัดกระเพรา กับพาสต้ายัดใส้เนยและทูน่า ผมก็เลือกอันหลังเพราะไม่กินผัดกระเพรา นอกจากนั้น การไปครั้งนี้กะอยู่อย่างพอเพียง ก๊ากกกกก

เมนูอาหาร

รายการอาหาร

อย่าคิดลึก น้ำแอ๊เปิ้ลน้า

ลาก่อนเมื่องไทย ไว้กลับมาใหม่อีกรอบ จะไปเป็นทหาร หรือไม่กลับดีว่ะ